- Dit onderwerp bevat 15 reacties, 4 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 9 jaren, 2 maanden geleden door
.
-
Berichten
-
Op deze site is er al een item dat gericht is op de literaire thrillers.
Ik ben zelf een groot liefhebster van dit genre.
Maar er zijn natuurlijk nog meer boeken die het hart kunnen raken. Daarom deze nieuwe rubriek. Ik hoop dat meer mensen hun boekervaring willen delen.
De schrijfster Tatiana de Rosnay verhaalt in HAAR NAAM WAS SARAH over de gruwelijkheden tijdens de 2e wereldoorlog.
Het tienjarig meisje Sarah wordt samen met haar ouders opgepakt en naar een stadion in Parijs gebracht. Hier vandaan worden duizenden Joden gedeporteerd. Het is een grote zwarte vlek in de Franse geschiedinis.
Sarah overleeft en duikt onder. Maar haar leven is verwoest, ze verlies haar ouders en haar broertje.
Uiteindelijk gaat een Amerikaanse journaliste haar verleden onderzoeken.
Ik vond het een zéér aangrijpend boek. Het boek is verdeeld in de gedeeltes van Sarah ( cursief gedrukt ) en met de verhalen van de jouraliste.
Op de cover staat o.a. “Het grijpt je naar de strot en laat je nooit meer los”.
Dit heeft het met mij ook gedaan.
Ik ben weer eens gaan nadenken over die verschrikkingen, levens die zo zinloos verwoest werden.
Een dikke aanrader van 331 pagina’s. 😉
De film is intussen ook uit en heeft geen al te beste resencies gekregen. Na het lezen van dit juweeltje kan ik het wel begrijpen.
SONNY BOY van ANNEJET VAN DER ZIJL uit 2004 is een boek dat je wérkelijk naar de strot grijpt.
Op de omslag staat: “Een verhaal dat je soms de adem beneemt en in verbijstering achterlaat”( de Volkskrant )Ik kan er weinig meer aan toevoegen dan: LEZEN dit boek. Het zou verplichte kost moeten zijn op middelbare scholen.
Een schitterend en aangrijpend verhaal. Hoe gewone mensen speelbal worden van de loop van de geschiedenis, racisme, burgerlijke opvattingen en daar heel moedig mee omgaan. Het boek geeft ook een prachtig beeld van een bijzondere episode in de Nederlandse historie.
282 pagina’s….geen letter teveel. Ik heb bij de bieb meteen haar debuut: Jagtlust gereserveerd. 😉Nog een juweeltje:
BOVEN IS HET STIL van GEBRAND BAKKER.
Een boek dat vele onderscheidingen heeft gekregen.
Bakker schrijft mooi…schrijft zonder enige emotie…
In Boven is het stil gebeurt eigenlijk niks. Helmer van Wonderen, 55 jaar, nooit getrouwd, woont met zijn vader op de boerderij. Moeder en tweelingbroer zijn dood, vader ook bijna. Helmer staat op, melkt de koeien, telt de schapen. Af en toe brengt Helmer zijn vader boven wat te eten (niet te vaak, want dat verdient de ouwe zak niet) of helpt hij hem naar de wc. Soms komt de buurvrouw koffie drinken, daarna gaat Helmer maar weer eens koeien melken. Of mest kruien.Maar Bakker beschrijft in deze debuutroman intens mooi over de dood van zijn tweelingbroer….de twee broertjes die in een boerderij verderop wonen.
Hij beheerst de kunst van het weglaten…geen letter teveel in deze roman van 265 pagina’s. Wonderschoon….een dikke aanrader. 😉Helaas, ik heb Sonnyboy niet uitgelezen. Ik vond het vreselijk om te lezen. Geen doorkomen aan. De schrijfster vertelt zoveel details, het lijkt wel of het boek één grote inleiding is.
Ik had liever een “roman” gelezen. Jammer, want het is wel een mooi verhaal, alleen de schrijfstijl is dus niets voor mij.
Ik heb van het boek genoten…jammer dat je het niet hebt uit kunnen lezen. Het verhaal is boeiend…misschien moet je de verfilming eens gaan zien. 😉
Ik heb pasgeleden “Haar naam was Sarah” van Tatiana de Rosnay gelezen. Prachtig aangrijpend en schokkend boek. Moet door iedereen gelezen worden. Het schijnt ook verfilmd te zijn.
@Kurtalan wrote:
Ik heb pasgeleden “Haar naam was Sarah” van Tatiana de Rosnay gelezen. Prachtig aangrijpend en schokkend boek. Moet door iedereen gelezen worden. Het schijnt ook verfilmd te zijn.
Dit boek is inderdaad ook verfilmd. Ik heb het boek ook gelezen en heb dezelfde mening als jij…verplichte kost voor iedereen. Het zou op de boekenlijst van het voortgezet onderwijs moeten komen. De jeugd is zich vaak niet bewust van alle gruwelen van de oorlog.
Ik heb in één keer uitgelezen: DE OUDE KONING IN ZIJN RIJK van ARNO GEIGER.
Het is het relaas van de aftakeling van de vader van de auteur. Geiger zegt hier zelf over: ‘Aangezien mijn vader niet meer de brug naar mijn wereld kan oversteken, moet ik maar naar hem toe.’ Zijn vader verliest langzamerhand de greep op het geheugen en raakt in het schemergebied van de geest.De uitgeverij zegt over dit boek: ‘De verhouding tussen vader en zoon verandert hierdoor sterk, wordt openhartig, liefdevol en speels. Ze genieten van hun wandelingen door het landschap waar ze beiden hun jeugd hebben doorgebracht. De zoon, in eerste instantie verbijsterd door de grote veranderingen, leeft op van de mysterieuze en poëtische zinnen die zijn vader soms uitspreekt. Hij leert de minder onaangename kanten kennen van wat doorgaans ‘dementie’ wordt genoemd.
Ik was aangenaam verrast…een onderwerp als dementie is vaak zwaar beladen…in dit boek mag je meelopen met een man die langzaam de greep op zijn leven verliest. Heel mooi onder woorden gebracht…heel integer.
189 pagina’s.
Voor mensen die in hun directe omgeving met Alzheimer te maken hebben maar zeker ook voor de gewone leek…
Een dikke aanrader. 😉Ik wil even een boekje onder de aandacht brengen wat ik voor de tweede keer heb gelezen tijdens de weinige vrije minuten tijdens mijn verblijf in Boedapest.
Van PHILIPPE CLAUDEL: HET KLEINE MEISJE VAN MENEER LINH.
142 pagina’s.
Het wordt altijd weer ochtend
Het wordt altijd weer licht
Er komt altijd weer een dag
En ooit zul jij moeder zijnDit liedje wordt in deze novelle van CLaudel meerdere malen herhaald. Meneer Linh ontleent er troost en houvast aan. De moeders in het geboorteland van meneer Linh zongen en zingen dit liedje voor hun kinderen. Hij zingt het steeds voor zijn kleine meisje en voor zijn eigen gemoedsrust.
Het kleine meisje van meneer Linh is een schitterend geschreven roman, die geen lezer onberoerd zal laten. Met zijn meesterlijke sfeerbeschrijvingen, prachtige beelden en treffende taalgebruik raakt hij de kern van het menselijk bestaan: de fundamentele behoefte aan het contact met andere mensen.Een dikke aanrader…zet het boek op je e-reader of haal het in de bieb…een ideaal kadootje voor Sinterklaas of kerst.
Lezen dit meesterwerkje. 😉Ik kan het niet laten 😀 (hoor eigelijk in topic “favoriete internetfilmpjes”, maar vind het hier even toepasselijker)
“Boeken die je RAKEN“
http://youtu.be/u6jKceeQGnM
”Ik heb een domme vraag…” Vragen zijn nooit dom, stel ze gerust!
Ik wil even iets onder de aandacht brengen.
De Marokkaanse schrijfster NAIMA EL BEZAZ heeft twee leuke boeken geschreven over het leven in de inmiddels beruchte Vinex-wijken.
In 2010 kwam VINEXVROUWEN uit en in 2012 MÉÉR VINEXVROUWEN.
Ik heb erg genoten van haar open manier van schrijven…ze heeft een geheel eigen kijk op het leven in Nederland.
Gewoon leuk, ontspannend…aanraders wat mij betreft.
Zo’n 200 pagina’s vertier… 😀Kortgeleden ben ik in het kader van de boekenweek naar een lezing van de schrijver Arthur Japin geweest.
Hij vertelde over zijn nieuwe boek: MAAR BUITEN IS HET FEEST.
Arthur japin is een innemend verteller…een prettige persoonlijkheid ook.
Ik heb het boek net uit….een verwarrend en schokkend verhaal over incest.
Zonne…de hoofdpersoon is een kwetsbaar meisje in een gezin waar een stiefvader overal gaatjes in het huis boort om zijn stiefdochters te kunnen begluren. Hij maakt foto’s en bedreigt de kinderen tot publicatie hiervan als ze niet meewerken.
Gruwelijk….ik werd er soms s’nachts wakker van.
Niemand heeft ingegrepen…de moeder wist ervan maar wilde haar tweede man niet verliezen want dat zou een schande zijn.
Bij de lezing vertelde Japin dat hij als basis voor dit boek de jeugd van Karin Bloemen heeft gebruikt. Zij zijn reeds lang bevriend met elkaar en Karin heeft gevraagd haar verhaal door hem te laten optekenen. De stiefvader is kortgeleden overleden en pas daarna kon het boek gepubliceerd worden.
Zonne is dus die Karin Bloemen…het meisje met die prachtige stem. En ik begrijp nu ook hoe ze haar types uitkiest…façades achter wie ze zich kan verstoppen…dat kleine meisje van weleer.
Lézen dit boek…. 😉Schrijver en acteur Arthur Japin heeft met het voorlezen van ‘Maar buiten is het feest ‘ de vijfde Luisterboek Award gewonnen, de jaarlijkse publieksprijs voor de beste voorlezer. Dat heeft het Radio 1 programma Kunststof Radio (NTR) zojuist bekendgemaakt. In totaal maakten tien voorlezers, waaronder Ramsey Nasr, Job Cohen en Willem Nijholt, kans op de publieksprijs. Uit die shortlist, samengesteld door een 5-koppige jury met daarin boekhandelaar van het jaar 2012 Daan de Vries, NTR-presentator Winfried Baijens, radiomaker Lara Rense, Jeugdjournaal presentator Milouska Meulens en cabaretier en schrijver Vincent Bijlo, koos het publiek (6000 stemmers) Japin als winnaar.
Volgens de jury komt bij Japin tijdens het voorlezen de acteur én schrijver bovendrijven:
‘Japin leest niet voor, hij acteert. Hij is zijn boek, met alle hartstocht en tederheid die een microfoon kan opnemen. Japin kleurt zijn personages zoals alleen de schrijver zelf dat mag en kan’.
😉Ik heb hem dus tijdens die lezing horen praten over het boek en sluit me helemaal aan bij bovenstaande tekst…zeer verdiend!!!! Natuurlijk heb ik ook mijn stem op hem uitgebracht.
Het is alweer even geleden dat ik een roman heb gelezen…meestal blijf ik hangen bij de thrillers.
Lieneke Dijkzeul heeft veel thrillers en kinderboeken geschreven.
Ze is intussen 63 en dit is haar eerste roman. ACHTERSTALLIG GELUK.
Achterstallig geluk zit vol prachtige metaforen die de situatie nog beeldender maken dan dat ze is beschreven. ‘Een kamer voor vier, de bedden gescheiden door een gordijn en zestig centimeter. Mama lag in het tweede bed, haar privacy gekrompen tot een nachtkastje.’ Door deze beeldspraak voel je de kou door een tekort aan kolen en hoor je de toonladders die broer Han speelt.
In glashelder en messcherp proza beschrijft Lieneke Dijkzeul in deze, deels autobiografische, roman het leven van een kind in de jaren vijftig. Een kind dat er niet had mogen zijn, maar desondanks vastberaden is te bewijzen dat het bestaansrecht heeft.Op het laatst moest ik een traan wegpinken…gewéldig boek…dikke aanrader. 234 pagina’s. Zeker voor mensen zoals ik…geboren net na de oorlog…opgegroeid in de tijd van de wederopbouw van Nederland.
Foto van de schrijfster. Lieneke Dijkzeul (Sneek, 7 maart 1950) is een Nederlandse schrijfster van kinderboeken en volwassenenliteratuur.Ik had Lieneke Dijkzeul persoonlijk een mail gestuurd waarin ik liet merken nogal onder de indruk te zijn van haar boek: Achterstallig geluk.
Enne…dit was haar reactie:Dag…….
Dank voor je e-mail en de daarin verwoorde complimenten. Fijn dat je van het boek hebt genoten.
Jouw reactie komt ongeveer overeen met die van veel andere lezers; men herkent veel en dat roept emoties en herinneringen op. Iets wat mij als schrijver uiteraard genoegen doet.Met vriendelijke groet,
Lieneke Dijkzeul
Ik blij…Lieneke óók blij. Leuk hé? 😉
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.