- Dit onderwerp bevat 7 reacties, 3 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 16 jaren, 1 maand geleden door
.
-
Berichten
-
op verzoek van Poldermeisje!
op deze vergaar plaats kan de geletterde creatieveling zijn/haar letters kwijt in:
verhaal vorm/proza/gedichten/haiku/novelle….ect ect kwijt!laat ik maar beginnen!
dit stukje heb ik geschreven in mijn club blad voor theater (wat speciaal is voor mensen met een “beperking”).
zo heb ik mijn eige visie de zaken die daar om heen zit!
nou veel lees plezier!Metamorfosen.
Mooi woord, hè? Metamorfosen.
Het betekent “ verandering”, als ik mij niet vergis.
“ De metamorfosen” is geschreven door Ovidius, zijn verhaal gaat over veranderingen en dat de wereld en zijn bewoners steeds maar veranderen. Zelfs tijdens óns leven verandert er van alles en komen er maar steeds weer nieuwe dingen. Zoals bijv. de elektronica: nu heeft iedere school en ieder huishouden een eigen computer. Toen ík nog op de basis school zat (en dat is nog niet zo héél gek lang geleden) was mijn school een van de eerste scholen die een computer aanschafte, en was het voor de meeste leerlingen ook de eerste keer dat ze de kans kregen om met een computer te werken, want de pc had de toekomst!
En, werd ons verteld op de middelbare, over ongeveer vijf jaar zou iedereen in het bezit zijn van ‘internet’!
Ik vond dit allemaal heel erg spannend, bijna ‘science fiction’!
Het was voor mij liefde op het eerste gezicht, de computer. Ik kan er nu mee lezen en schrijven (zowel letterlijk als figuurlijk!!).
Niet alleen de elektronica is in rap tempo aan het veranderen, zet alleen maar eens de televisie aan! Programma’s over hoe je van je huis ‘ het ideale huis’ maakt, programma’s over hoe je van je tuin ‘de ideale tuin’ maakt en nog extremer, hoe je d.m.v. plastische chirurgie het ideale uiterlijk kunt verkrijgen, en je kunt zelfs in een man of een vrouw veranderd worden! Ik zou ook een metamorfose willen …
Nee, ik ben tevreden met mijn uiterlijk, al ben ik geen fotomodel. Ik wil een metamorfose van mijn hersens, ik wil “slimmer” worden, want ik ben moeilijk-lerend en er zijn zoveel interessante studies die ik zou willen volgen, zodat ik een leuk beroep zou kunnen uitoefenen, zodat ik ook bij de “normale” mensen zou kunnen horen!
Maar helaas, als je moeilijk-lerend bent, zit dit er allemaal niet in.
En een metamorfose van je hersens zit er natuurlijk ook niet in… dus ik moet tevreden zijn met mijn intelligentie, en met mijn denkvermogen.
En gelukkig ben ik daar ook best tevreden mee, eigenlijk ben ik best gelukkig, de mensen om mij heen vinden mij aardig en gezellig en vaak hebben ze me nodig voor het programmeren van hun gsm of van hun televisietoestel of hun computer, etc.
Dus eigenlijk ben ik zelf heel tevreden over mijn hersens.
Wordt het niet eens tijd dat de maatschappij verandert? De maatschappij heeft een metamorfose nodig!
EN IK NIET!
Wat een bijzonder verhaal van partybirdl. En dan ook nog op mijn verzoek. Een hele eer hoor.
Ik kan me wel enigszins voorstellen dat je zou willen dat de maatschappij een metamorfose ondergaan zou moeten. Ik denk ook dat we allang van het oorspronkelijke goede in de mens zijn afgedwaald. We zijn iets teveel bezig met het IK. En wat een IK nu zonder zijn of haar omgeving? Niks toch?
Maar…het lijkt wel alsof de opvoeding van tegenwoordig erg gericht is op het alleen kunnen, het alleen doen. de gezinnen zijn kleiner dan vroeger, de steden en dorpen vergroten zich en de mens wordt hierdoor anoniemer.
Maar als ik bij mijzelf te rade ga dan weet ik intussen wel dat ik mijn omgeving, mijn vrienden, collega’s en soms mijn familie hard nodig heb.
Zij fungeren als het ware voor mij als een spiegel. Zij kunnen mij corrigeren, complimenten geven, advies geven, hulp vragen, omarmen, verwelkomen, me laten merken dat ik de moeite ben, ook dat ik af en toe een beetje teveel ben, ze kunnen verdriet en blijdschap met mij delen, me verrassen met een telefoontje, een SMSje, een kadootje, een uitnodiging voor de film of een etentje.
Stel je toch voor dat ik niet die spiegels om mij heen zou hebben. Wat zou ik dan eenzaam zijn, ik zou schrikken van iedere beweging. Gewoon omdat de spiegels ontbreken…
Ik ben net als jij Partybird gelukkig met mijzelf, met mijn kinderen, mijn vrienden.
En in al die spiegels kan ik een beetje zien wie ik ben…hoe ik ontwikkeld ben door de jaren heen tot de persoon die ik nu ben.
Ik heb eens ooit een spreuk gelezen die ik koester: JE WORDT JEZELF DOOR DE OGEN VAN EEN ANDER!
Of anderen dit met mij eens zijn, het ook zo ervaren is niet zo belangrijk voor mij. Voor mij is het wél zo. Ik groei iedere dag een beetje door in die spiegels te blijven kijken. Ze kunnen soms heel confronterend zijn, dat wel.
De tekst kwam zomaar boven het toetsenbord spontaan tot stand….geïnspireerd door de aanzet van Partybird. ik hoop dat er velen met hun verhaal willen volgen. Ik kijk er naar uit!!!!@poldermeisje wrote:
Wat een bijzonder verhaal van partybirdl. En dan ook nog op mijn verzoek. Een hele eer hoor.
Ik kan me wel enigszins voorstellen dat je zou willen dat de maatschappij een metamorfose ondergaan zou moeten. Ik denk ook dat we allang van het oorspronkelijke goede in de mens zijn afgedwaald. We zijn iets teveel bezig met het IK. En wat een IK nu zonder zijn of haar omgeving? Niks toch?
Maar…het lijkt wel alsof de opvoeding van tegenwoordig erg gericht is op het alleen kunnen, het alleen doen. de gezinnen zijn kleiner dan vroeger, de steden en dorpen vergroten zich en de mens wordt hierdoor anoniemer.
Maar als ik bij mijzelf te rade ga dan weet ik intussen wel dat ik mijn omgeving, mijn vrienden, collega’s en soms mijn familie hard nodig heb.
Zij fungeren als het ware voor mij als een spiegel. Zij kunnen mij corrigeren, complimenten geven, advies geven, hulp vragen, omarmen, verwelkomen, me laten merken dat ik de moeite ben, ook dat ik af en toe een beetje teveel ben, ze kunnen verdriet en blijdschap met mij delen, me verrassen met een telefoontje, een SMSje, een kadootje, een uitnodiging voor de film of een etentje.
Stel je toch voor dat ik niet die spiegels om mij heen zou hebben. Wat zou ik dan eenzaam zijn, ik zou schrikken van iedere beweging. Gewoon omdat de spiegels ontbreken…
Ik ben net als jij Partybird gelukkig met mijzelf, met mijn kinderen, mijn vrienden.
En in al die spiegels kan ik een beetje zien wie ik ben…hoe ik ontwikkeld ben door de jaren heen tot de persoon die ik nu ben.
Ik heb eens ooit een spreuk gelezen die ik koester: JE WORDT JEZELF DOOR DE OGEN VAN EEN ANDER!
Of anderen dit met mij eens zijn, het ook zo ervaren is niet zo belangrijk voor mij. Voor mij is het wél zo. Ik groei iedere dag een beetje door in die spiegels te blijven kijken. Ze kunnen soms heel confronterend zijn, dat wel.
De tekst kwam zomaar boven het toetsenbord spontaan tot stand….geïnspireerd door de aanzet van Partybird. ik hoop dat er velen met hun verhaal willen volgen. Ik kijk er naar uit!!!!zeker zonder mijn dierbaren ben ook nergens hoor..ze zijn mijn zuurstof!!
mijn verhaal is zeker gebaseerd dat ik trost op mij zelf ben!
Ik als jonge dame moest opboksen tegen de maatschappij.
de maatschappij in het werk wereldje heeft hoge eisen waar ik niet aan kan tippen
denk aan diploma’s,scholing,werk ervaring en weet ik veel wat!
Ik als jonge dame heb veel te bieden voor een werkgever….maar ze kiezen allemaal de “beste” uit.
mensen met een papiertje….menden die geen beperking hebben mensen die “weet” ik veel.
Ik kom niet aan bod…door hun eisen ben ik niet aantrekkelijk genoeg,en word afgewezen ongeacht mijn sterke CV
dat is jammer..ze staren zich blind op die eisen dat ze een goed werkend mens voorbij laat gaan!de moraal is dat ik boos ben dat ik niet aantrekkelijk genoeg ben voor die werk wereld,maar dat wil niet zeggen dat IK moet veranderen om daar in te passen!
Omdat ik weet dat ik genoeg capaciteiten hebt om “normaal” te functioneren…..maar dan op mijn eigen manier!!JE WORDT JEZELF DOOR DE OGEN VAN EEN ANDER!
mooie uitdrukking!!
ja niet iedereen durft in zijn/haar eigen spiegel te kijken…bang wat ze zien!
als ik mensen help die onzeker zijn gooi ik letterlijke en figuurlijk voor de spiegel…dan vraag ik
wat ze mooi vinden/lelijk aan zich zelf vinden.(denk aan uiterlijk en innerlijk)
uit eindelijk vraag ik waarom zig zelf lelijk vinden vaak zeggen ze dat een ander dat vind.
dat wil zeggen dat ze niet met hun eigen ogen kijken…..
later doen ze dat wel.weet je ook wat som een prbleem is met die spiegel.
ik kijk vaak in die spiegel..ik ben ik! dit kan ik wel dit kan ik niet…dit is mijn verleden en dit zijn mijn litekens.
Juist dat durf te zien in de spiegel…denken mensen dat ik soort van minderwaardigheidscomplexen heb.
Dat heb ik juist niet!! ben gewoon heel eerlijk tegen me zelf en een ander…ik hou mijn eige spiegel voor hun van dit ben iik ben ik! dit kan ik wel dit kan ik niet…dit is mijn verleden en dit zijn mijn littekens,
Omdat ze dat niet gewent zijn omdat iemand dat van zig zelf hebt geacepteerd..is het voor hen ssom, moeilijk te accepteren…de wereld zit dat betreft som vreemd in elkaar! 😉
ps heb nog ergens een mooi verhaaltje liggen zla hem eens zoeken 😉Wat is de wereld toch mooi
Ik heb gisteren op mijn neefje en nichtje gepast.
ze zijn 7 maanden oud..en ze ontdekken veel, alles is zo even bijzonder en spannend.
Zo zat mijn neefje met mijn hand te spelen…handje om mijn duim en het andere om mijn pink.
hij ontdekte dat mijn hand anders uitzag als je hem dichter bij deed en weer van zich af duwt..
heel gefascineerd trok hij aan mijn …dichtbij…ver weg…dichtbij en weer ver weg!
Mijn nichtje is bezig met geluiden..hoge kreetjes..lage kreetjes lang kort…maar klanken probeert ze uit….heel interesseert luister ze naar je als je een klank doet en ze wil die na doen…
Voor hun is alles nieuw,interessant….wij “grootte mensen” vinden alles gewoon…praten,lief hebben en ook alles wat we zien en mee maken…vaak vinden we dat we in een sleur komen….we weten al alles..
waren we maar kind roepen we dan!dan zeg ik leer kijken in de ogen van een kind!
die zelfde dag na het op passen zat ik in de trein…
de trein reed en passeerde een trein…
Oei wat kwam hij dichtbij zeg! en ik keek door de raampjes van de andere trein…
later keek naar de rails waar de “buur” trein op reed…ik zag dat hij op een andere rails wisselde..wat een fantastisch gezicht was dat zeg!
ik bleef kijken in e hoop dat het weer gebeurde en ja hoor ik zag het weer..wat prachtig en zo soepel en was bijna een “dans”…
De “buur” trein was inmiddels een ander spoor beland en ging weer zijn eigen weg.
Ik zag weilanden…het leek wel een draaiend plateau wat een gek gezicht was..
Ik glim lachte…opeens bedachte ik me toen ik klein was ook zo gefascineerd door de raam keek van de trein…en kwam tot conclusie dat ik nooit “groot” was geworden 😉een stukje song tekst wat ik graag met jullie wil delen van één van mijn favo nrs
What A Wonderful World tekst by Louis Armstrong.I see skies of blue….. clouds of white
Bright blessed days….dark sacred nights
And I think to myself …..what a wonderful world.The colors of a rainbow…..so pretty ..in the sky
Are also on the faces…..of people ..going by
I see friends shaking hands…..sayin.. how do you do
Theyre really sayin……i love you.what a wonderful world
Ja…de wereld kan soms zo ontzettend mooi zijn en dan vooral in de dingen die bijna gewoon lijken. Je eigen handen…de verwondering…..de rails die een dans uitvoeren…een soort kadans….het liedje van Guus Meeuwis kan ik bijna horen.
Ik was vandaag naar Scheveningen en liep daar in mijn eentje langs het strand….de golven kwamen af en aan….een terugkerend spel….de wind was redelijk hard en daardoor waren er voldoende golven.
Kinderen die keihard het water inrenden als de golven zich even terugtrokken en dan weer evenzo hard en gillend het water uit…richting strand als de golven terugrolden.
Op datzelfde strand veel Japanners met allerlei fototoestelletjes….elkaar met mooie glimlachjes fotograferend….hun mooie donkere pakken opbollend in de wind.
En ik mocht kijken…hoefde niks te zeggen…niks te doen….was in stilte…genoot.What a wonderful world…inderdaad. 😆
NIEUW VERHAAL!!
aanleiding van het onderwerp “Leven na de dood bewezen.”
heb ik een verhaal geschreven.(hebt het ook daar ook geplaatst)
de wijsheid is niet van me zelf maar heb ik ooit gehoord en heb daar van een klein verhaaltje geschreven.
Het is NIET om mensen te bekeren want het woord “God” kent een hoop synoniemen.
maar vond de wijsheid erg mooi…Ja waar is God dan?? ik zie hem niet dus hij is er niet riep de atheïst tegen de Rabbijn
De rabbijn dacht diep na hoe hij een atheïst uit kon leggen wat God is…..
zie je wind? vroeg de Rabbijn
ehhh nee zei de atheïst.
maar bestaat wind? vroeg de Rabbijn verder
Natuurlijk riep de atheïst…
Hoe weet het zo het zeker…
tja ehhh het is er gewoon….legde atheïst uit met opgetrokken schouders.
wind kan niet vangen, ruiken, niet zien zonder obstakels…bestaat wind dan nog steed?
de atheïst was van zijn stuk gebracht nog kon je de wind niet zien,ruiken en vangen maar het bestaat degelijk wel! vond de atheïst….
wind ervaar je en zo is het met God ook was de uitleg van de Rabbijn….
je kan wind zien als de bomen bewegen…als de wind waait over een bloemen veld ruik je het en je voelt kou of warmte…..wind ervaar je…en zo is het met God ook legde Rabbijn uit.
De atheïst was een wijsheid rijker die dagik vond een mooie uitleg over ervaren van God….
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.