› Forum › Vragen en antwoorden › Liefde, relaties, familie en vrienden › help ik ben verliefd
- Dit onderwerp bevat 1 reactie, 2 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 13 jaren, 4 maanden geleden door poldermeisje.
-
AuteurBerichten
-
23 april 2011 om 22:07 #13272
hallo,
de titel zegt het al ik ben verliefd
ik zal even het verhaal vertellenik heb zo’n 3 jaar geleden bij sociale vaardigheden
een jongen ontmoet lief behulpzaam grappig naar een tijdje klikte het ik werd verliefd op hem maar durfde het niet te zeggen
we gingen met een groep van 2 jongens en 2 meiden (hier bij zaten wij ook al )
naar het zwembad
hij kwam onder het water door naar mij toe en stond heel dicht naast mij
even later moest ik met een meid mee want zei wou wat zeggen tegen mij ik eruit met haar en hij keek ons na
zij zei tegen mij dat zij ook op hem was maar wou haar emoties los laten voor mij
zij weer in het zwembad en zei tegen ons van gaan jullie maar naar het koude bad en wij blijven hier
een jongen die ook mee was die snapte er niks van en wij keken elkaar aan van huh nog niet door,die meid zij wat er aan de hand was en wij gingen met zijn 2en naar de koude bad
ze hadden een loop mat over het zwembad en het touw knapte ik en hij moesten hem vast houden en toen stonden we tegen elkaar aan kinderen liepen er gewoon over heen ik moest onder hem door zwemmen.
even later gingen we volley ballen hij wou bij mij in het team maar zij wou ook bij hem
dat wou hij niet wij werden toen heel kloos
die meid en hij waren uit geweest zij wou graag naar de film en uit eten (met een doel hem krijgen)hij zei tegen hem dat hij verliefd op mij was en niet op haar.
we zagen elkaar weer bij sova en hun zaten naast elkaar een meid die tegen over mij zat gebaarde dat hun liefde haden en wenkte mij mee en zei het wat bleek is dat dat meisje waarmee hij uit was had gezegt tegen de leidster daar dat ze intiem zijn geweest en zij hoorde dat,nu 3 jaar later spreek ik hem weer ik ben weer smoor op hem en hij zegt dat ik nog aantrekkelijk ben voor hem ik heb hem vrijdag bij hem thuis gezien heel veel gepraat 3 uur lang of zo.
het was 5 uur en ik moest weer naar huis hij pakte mijn tas en jas en wou mijn jas bij mij aan doen dit wou ik niet voelde mij op dat moment niet
hij bracht mij naar de bus en ik vroeg hem hoe dat bij hem was en hij zei dus dart ik nog steeds aantrekkelijk ben voor hem hij stond dicht bij mij en we gingen nog praten tot de bus erwas
ik had echt zo’n gevoel of we verliefd waren .
hij wachte tot ik de bus in was en zwaaide mij uit de zefde avond smste hij mijen zei dat het leuk was ik vroeg of we nog eens wat konden plannen voor een afspraak en hij zei 30 april dus volgende week al ik vind dit op zich wel snel.
17 april ben ik naar de snuffel markt geweest waar hij ook was hij had blijk baar al gezegt dat ik kwam want een vriend van hem keek mij zo vreemd lachend aan
als ik t-shirten bekeek kwam hij achter mij aan en maakte grapjes iwe hadden het over vakantie’s en ik zei dat ik wel in nederland wou blijven en hij zei daar op dan heb je geluk ik ook dit vond ik zo vreemd is hij nou ook verliefd op mijik kan alleen maar aan hem denken ik vind zelf dat ik veel sms met hem en weet niet wat ik moet doen
en hij heeft ook nog eens pddnos
oja ik lijk qua karakter op zijn moeder maar die is overleden wat moet ik nu help help helpgroetjes een 21 jarige pddnoser
25 april 2011 om 20:16 #47381Dag Chantal,
Wat een verhaal…
Uit elke zin blijkt dat je hem wel érg leuk vindt.
Maar ik mis van zijn zijn kant wel een beetje inzet geloof ik.
Ik geloof dat het net iets teveel van één kant komt…die van jou dus.
Ik zou hem gewoon vragen of hij ook verliefde gevoelens heeft voor je….ga eens wat drinken met hem….
Ik heb gekeken wat het betekent om een PDD-NOSdiagnose te hebben. Dat klinkt niet al te vrolijk. En daarom durft hij misschien niet zo makkelijk iets te laten merken. Mensen met PDD-NOS kunnen niet makkelijk contacten leggen. Maar je schrijft dat je zelf ook een PDD-Noser bent…
Tja…
Verliefd zijn is volgens mij het leukste én tegelijkertijd het moeilijkste wat er bestaat. Je kunt er heel onzeker van worden en uit jouw verhaal kan ik opmaken dat dit nu zo is.
Wat ik wél denk Chantal…als je alletwee dezelfde diagnose hebt dan lijkt me dit iets waar je over kunt praten met elkaar….dat kan al het begin zijn van herkenning. Dan hoef je alletwee niet zo bang te zijn.
Zou dat een goede stap zijn?
Laat nog maar eens horen hoe het met jullie gaat. 😉 -
AuteurBerichten
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.