ik zit vanavond even buiten….een zwoele nazomerse avond. prachtige luchten…aangename temperatuur. stilte…kopje thee…de krant.
ik blader hem wat door….zie alle koppen en kom bij de overlijdingsadvertenties.
ik schrik…moet ineens keihard huilen.
de dochter van mijn vorige huisarts is overleden op 22jarige leeftijd…4e jaars studente geneeskunde. bijna alle overlijdensberichten waren voor haar. voor Simone….een van de mooie dochters van mijn huisarts.
en ineens ben ik intens verdrietig…..zit daar buiten met de krant die van mijn schoot valt en ik denk….stel dat dit mij zou gebeuren….een van mijn zonen…dood…
een kind verliezen op die leeftijd.
wat de reden van overlijden is weet ik niet. zaterdag wordt ze in Amsterdam begraven.
het enige wat ik voor me zie is het warme, blije gezicht van haar moeder…mijn dokter destijds. altijd met veel interesse en tijd voor mij…blij als het mij goed ging en oprecht betrokken bij mijn leed.
en nu….ik kan me haar voorstellen met haar verdriet….haar huilen…
er waren in dit gezin nog 3 dochters. degene die overleden is was er eentje van een tweeling.
al dit verdriet.
waarom…vraag ik dan….waarom.
ik heb een lichtje aangestoken…een lichtje voor die diepe duisternis van dat gezin. van die lieve dokter, haar echtgenoot en de 3 andere dochters.
maar dat lichtje kan nooit wegnemen wat er gebeurd is.
ik ben stil….ben in gedachten bij hen. 😥
Auteur
Berichten
2 berichten aan het bekijken - 31 tot 32 (van in totaal 32)