Vandaag is een van mijn poezen, Dozo om 12 uur vanmiddag overleden. Ze was 16 jaar oud, een bejaarde dame intussen.
Afgelopen week nog even bij de dierenarts geweest maar die vond het niet nodig om iets te doen.
Vanmorgen kwam ik beneden en ze lag op een vreemde manier op het vloerkleed. Toen ze probeerde op te staan bleek haar achterlijfje verlamd.
Ze is stil gaan liggen en ik heb er mijn 2 kinderen bijgehaald.
Ze hebben op een goede manier afscheid kunnen nemen van Dozo. Het was verdrietig maar ik zag ook hoe goed het is om er dichtbij te zijn, we zagen met z’n drietjes dat Dozo haar laatste adem uitblies. Dat was huilen voor ons alle 3.
We hebben Dozo een mooi plekje gegeven in het dorp waar we ze ooit gehaald hebben. Midden in de natuur…een bos bloemen erbij.
Ze lag er heel vredig en we hebben er zelf nu ook vrede mee. Dozo is niet ziek geweest, ze heeft niet geleden. De laatste uren waren niet makkelijk maar nu ik het zo opschrijf kan ik het al goed loslaten.
Bij ieder leven hoort de dood. Dit is een vast gegeven.
En ik koester de 16 jaren samen met haar.

Het zal vreemd zijn om morgen beneden te komen en Dozo niet meer te ontmoeten. Maar ik brand een extra lichtje in mijn huis.
En dan zeg ik: Dag lieve Dozo…. 😉 dank je wel voor alles!!!! 😉